Zasadniczym celem świadczeń przyznawanych z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych jest zapewnienie środków utrzymania osobom ubezpieczonym, które nie mogą kontynuować działalności zarobkowej z przyczyn naturalnych (tj. po osiągnięciu określonego przez przepisy wieku) lub z powodu utraty zdolności do pracy. Dlatego też prawo do renty zależy nie tylko od orzeczonej niezdolności do pracy i udowodnienia wymaganego stażu ubezpieczeniowego, na który składają się okresy składkowe i nieskładkowe. Równie ważne jest to, kiedy osoba ubiegająca się o rentę stała się niezdolna do pracy. W myśl postanowień ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1270, z późn. zm.) warunkiem nabycia prawa do renty jest powstanie niezdolności do pracy (całkowitej lub częściowej) w czasie ubezpieczenia, bądź nie później niż w ciągu 18 miesięcy od jego ustania.